Μέχρι σήμερα έχουν γίνει δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ο Α’ και ο Β’, όπου και οι δύο ξεκίνησαν στην Ευρώπη μας.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1914, όταν η Αυστροουγγαρία, με την υποστήριξη της Γερμανίας, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας βομβαρδίζοντας το Βελιγράδι.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ο πόλεμος γενικεύτηκε και έγινε Παγκόσμιος.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1939, όταν η Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση στην Πολωνία. Ο γερμανικός στρατός, εφαρμόζοντας νέα και πρωτοποριακή τακτική που περιλάμβανε την συνδυασμένη δράση αεροπορίας, τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων (Κεραυνοβόλος Πόλεμος), αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε την χώρα.
Οραματιστής και υλοποιητής του όλου έργου ο Ναζί Αδόλφος Χίτλερ.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συστάθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση με σκοπό να πάψουν οι συχνές και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ γειτονικών Ευρωπαϊκών χωρών.
Το 1950 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα αρχίζει να ενώνει οικονομικά και πολιτικά τις ευρωπαϊκές χώρες, με στόχο την εξασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Τα έξι ιδρυτικά κράτη μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες.
Σοφή και πολύ καλή ιδέα για μία ειρηνική ζώνη ελεύθερου εμπορίου.
Το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ή «Κοινή Αγορά».
Η δεκαετία του 1960 είναι μια καλή περίοδος για την οικονομία και την ανάπτυξη.
Οι χώρες της ΕΕ παύουν να επιβάλλουν δασμούς στις μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές. Επίσης συμφωνούν να ελέγχουν από κοινού την παραγωγή τροφίμων, έτσι ώστε να υπάρχουν αρκετά τρόφιμα για όλους, μάλιστα σύντομα δημιουργείται πλεόνασμα αγροτικών προϊόντων.
Καλή η σκέψη της Οικονομικής Ένωσης, αλλά εδώ αρχίζει να στραβώνει το πράμα. Δεν έπρεπε να την πουν Οικονομική γιατί ουσιαστικά δεν ήταν, ήταν ακόμη μια άλλη Εμπορική Ένωση. Διότι δεν υπήρχε ενιαία οικονομική πολιτική και στρατηγική, ούτε ενιαίο νόμισμα για την Οικονομική Ένωση, ούτε Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ούτε Κεντρικό Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ, ταξίδι στο πουθενά με βάρκα την ελπίδα, που τελικά κατέληξε σε πλήρη απογοήτευση και απόγνωση.
Το 1973 Η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνοντας τον αριθμό των κρατών μελών σε εννέα.
Το 1979 για πρώτη φορά, όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να εκλέξουν άμεσα τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Τη 1η Ιανουαρίου 1981 προσχωρεί η Ελλάδα στην ΕΕ.
Τη 1η Ιανουαρίου 1986 προσχωρεί στην ΕΕ η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Το 1986 υιοθετήθηκε η ευρωπαϊκή σημαία και υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Πρόκειται για μια Συνθήκη που παρέχει τη βάση για ένα τεράστιο εξαετές πρόγραμμα με στόχο την επίλυση των προβλημάτων που έχουν σχέση με την ελεύθερη ροή του εμπορίου διαμέσου των συνόρων της ΕΕ και δημιουργεί την «ενιαία αγορά»
Το 1993 η ενιαία αγορά ολοκληρώνεται με τις «τέσσερις ελευθερίες», δηλαδή την
- ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων
- υπηρεσιών
- προσώπων
- κεφαλαίων
Μια χαρά και δυό τρομάρες. Η Ευρώπη επιμένει σε μια ολοκλήρωση εμπορική μόνο και επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση προσώπων υπηρεσιών και κεφαλαίων.
Μέχρις στιγμής καμία υποδομή και πρόνοια για το «Οικονομική Κοινότητα».
Και συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Το 1993 υπογράφεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το 1995 η ΕΕ υποδέχεται τρία ακόμη νέα μέλη: την Αυστρία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία.
Στις 16 Δεκεμβρίου 1995 υιοθετείται επισήμως το όνομα “ευρώ“.
Την 1η Ιανουαρίου 1999, το ευρώ εισήχθη στις παγκόσμιες οικονομικές αγορές ως λογιστικό νόμισμα, αντικαθιστώντας την πρώην Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα (ΕΝΜ) σε αναλογία 1:1 (1,1743$ ΗΠΑ).
Την 1η Μαΐου 1999 υπογράφεται και τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη του Άμστερνταμ. Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται για την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και για τη θέσπιση κοινών μέτρων σχετικά με την ασφάλεια και την άμυνα, ας το κρατήσουμε αυτό το τελευταίο.
Με τις συμφωνίες του Σένγκεν (μικρό χωριό του Λουξεμβούργου) επιτρέπεται σταδιακά στους πολίτες να ταξιδεύουν χωρίς έλεγχο διαβατηρίων στα σύνορα.
Την ίδια χρονιά(1999) το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης, το ευρώ, αντικατέστησε για πρώτη φορά τα εθνικά νομίσματα, σε λογιστική μορφή, σε έντεκα κράτη μέλη, τη λεγόμενη Ευρωζώνη.
Η Ευρωζώνη, με επίσημη ονομασία ζώνη του ευρώ, είναι μια οικονομική και νομισματική ένωση που αποτελείται από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες έχουν οικειοθελώς καταργήσει το εθνικό τους νόμισμα και υιοθετήσει το ευρώ (€) ως το κοινό τους νόμισμα και μοναδικό νόμιμο χρήμα.
Για να το σκεφθούμε όμως αυτό ρε παιδιά.
Έντεκα κράτη καταργούν το εθνικό τους νόμισμα και υιοθετούν το ευρώ.
Πρώτον, ποια τράπεζα από τις έντεκα θα έχει την ευθύνη και την διαχείριση του ευρώ; Δεν έπρεπε τότε να δημιουργηθεί μία Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και οι κατάλληλοι μηχανισμοί στήριξης για το νέο νόμισμα;
Δεύτερον, ποιος από τους έντεκα υπουργούς Οικονομικών θα έχει τον πρώτο λόγο και θα αποφασίζει για την τύχη του ευρώ; Ο υπουργός Οικονομικών της ισχυρότερης χώρας; Είναι σωστό και δίκαιο αυτό;
Όχι βέβαια. Διότι οι υπόλοιποι δέκα της Ευρωζώνης εξαρτώνται από την Οικονομική Πολιτική της ισχυρής χώρας για την οποία έχουν ψηφίσει ΜΟΝΟΝ οι πολίτες αυτής της χώρας(τώρα Γερμανίας).
Άρα δεν έπρεπε να δημιουργηθεί τότε και Κεντρικό Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών; Θα έπρεπε. Και ποιοι θα το στελέχωναν; Ποιος θα τους ψήφιζε; Κανονικά όλα τα κράτη, τουλάχιστον, της Ευρωζώνης.
Και πως θα γινόταν τότε αυτό; Το ορθότερο θα ήταν με Ευρωεκλογές, ναι αλλά τι θα ψηφίζαμε; Άτομα ή κόμματα; Αν κόμματα τότε αυτά θα έπρεπε να ήταν Ευρωκόμματα και οι εκλογές να γινόντουσαν σε όλες της χώρες της Ευρωζώνης για το ποιος θα είναι ο Μεγάλος Υπουργός Εξωτερικών της ΜΗ Ενωμένης Πολιτικά και Αμυντικά Ευρώπης.
Μήπως πρώτα έπρεπε να είχε γίνει η Αμυντική Ένωση της Ευρώπης για να γίνει δυνατή και ασφαλής για τους πολίτες της;
Μήπως έπρεπε να υπάρχει Ευρωπαϊκός Στρατός να φυλάττει τα Ευρωπαϊκά σύνορα και να εγγυάται την ειρήνη και την ευημερία στην επικράτεια;
Μήπως κατόπιν έπρεπε να γίνει η Πολιτική Ένωση της Ευρώπης με Κεντρικά Υπουργεία Οικονομικών, Εξωτερικών και Άμυνας τουλάχιστον;
Μήπως έπρεπε να είχαμε μία κοινή γλώσσα να συνεννοούμαστε μεταξύ μας όλοι οι Ευρωπαίοι;
Παρ’ όλα αυτά το 2001 προσχώρησε, με κάλπικα στοιχεία, στην Ευρωζώνη και η Ελλάδα.
Την 1η Ιανουαρίου 2002, τα νομίσματα και τα τραπεζογραμμάτια του ευρώ τέθηκαν σε κυκλοφορία κάνοντας το ευρώ καθημερινή νομισματική μονάδα των αρχικών μελών της Ευρωζώνης.
Για κάθε χώρα καθορίστηκε η ισοτιμία Ευρώ και Εθνικού νομίσματος. Για την Ελλάδα ένα ευρώ αντιστοιχούσε σε 340.75 δραχμές.
Ένα μεγάλο λάθος που έγινε τότε ήταν ο μη καθορισμός ισοτιμίας αγαθών και υπηρεσιών στο εσωτερικό της κάθε χώρας. Δηλαδή ο έλεγχος και η εποπτεία των τιμών τους.
Με απλά λόγια, η ντομάτα το κιλό την τελευταία ημέρα πριν το ευρώ ήταν 60 δραχμές δηλαδή περίπου 0,20 ευρώ. Με την μετάβαση στο ευρώ δεν ελέγχθηκε η κατάσταση και πήγε στο 1 ευρώ δηλαδή 340 δραχμές. Το ίδιο συνέβη σε όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες.
Παρά ταύτα το 2004, δέκα νέες χώρες προσχώρησαν στην ΕΕ: Εσθονία, Κύπρος, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και η Τσεχία.
Το 2007 προσχωρούν στην ΕΕ η Βουλγαρία και η Ρουμανία.
Στις 13 Δεκεμβρίου 2007, υπογράφηκε η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009. Η συνθήκη αυτή τροποποίησε ολόκληρη τη δομή της Ένωσης, συγχωνεύοντας πλήρως τους Τρεις Πυλώνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ σε μια ενιαία νομική οντότητα. Επίσης, θέσπισε επίσημα πια τον θεσμό του μόνιμου Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου με θητεία 2,5 ετών, ενώ έδωσε αυξημένες αρμοδιότητες στον Ύπατο Εκπρόσωπο της Ένωσης.
Το 2013 εντάσσεται στην ευρωπαϊκή οικογένεια η Κροατία, αποτελώντας το 28ο μέλος της.
Στις 23 Ιουνίου 2016, το Ηνωμένο Βασίλειο αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από δημοψήφισμα (51,9% υπέρ της αποχώρησης, 48,1% κατά).
Οι Άγγλοι είναι γνωστοί για την προνοητικότητα τους και την διπλωματία τους. Βλέπουν ότι δεν υπάρχει συμφέρον και μέλλον για αυτούς στην Ευρώπη και την κοπανάνε.
Σιγά μην καθίσουν να τους κουνάει το δάκτυλο ο Σόϊμπλε και η Γερμανία.
Στις 1 Οκτωβρίου 2017 η Καταλονία , η πλουσιότερη αυτοδιοικούμενη περιφέρεια της Ισπανίας αποφασίζει με δημοψήφισμα την απόσχισή της και την ανεξαρτησία της από την Κεντρική Ισπανική εξουσία. Αιτία και αφορμή η υπερφορολόγηση καθώς και η μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει την Ισπανία και όλη την Ευρώπη.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 2017 γίνονται εκλογές στην Γερμανία και το νεοσυσταθέν ακροδεξιό ναζιστικό κόμμα AfD λαμβάνει 12,6% !!!, ενώ κατακρημνίζονται τα παραδοσιακά κόμματα.
Σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης έχουμε μεγάλη ανεργία και οικονομική εξαθλίωση. Ο λαός υποφέρει και δυστυχεί. Εμφανίζονται νέα ακροδεξιά φασιστικά κόμματα σε κάθε χώρα με πολύ υψηλά ποσοστά στις τοπικές εκλογές.
Πρόσφατα το 2015 και μετά είχαμε την εισβολή των Μυρίων στην Ευρώπη, από την Μέση Ανατολή, μέσω Ελλάδας και Ιταλίας, με τις δύο χώρες μόνες τους να παλεύουν να προστατεύσουν τα νότια σύνορα της Ευρώπης και την Ευρωπαϊκή Ηγεσία να παρακαλάει τον Τούρκο Ερντογάν για να την βοηθήσει!!!.
Καμπανάκια και καμπάνες βαράνε στην Ευρώπη όμως αυτή κωφεύει.
Όλοι θέλουμε να φύγουμε από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι δυστυχούμε οικονομικά αφενός και αφετέρου δεν μας παρέχει ασφάλεια και υπερηφάνεια.
Ο αμερικανός πολίτης, που και αυτός ανήκει σε μία Ομοσπονδία(Πραγματική), φωνάζει δυνατά: «είμαι υπερήφανος που είμαι Αμερικανός» διότι σε αυτή ν την Ομοσπονδία:
Υπάρχει εργασία και ευημερία.
Το όνειρο του κάθε φτωχού και κακομοίρη από κάθε σημείο του πλανήτη είναι να πάει στην Αμερική(ΗΠΑ) για να ζήσει και να μεγαλουργήσει.
Γιατί ευημερούν οι Αμερικανοί και είναι υπερήφανοι για την χώρα τους;
Διότι:
Έχουν μία κοινή γλώσσα για να καταλαβαίνονται.
Έχουν κοινό νόμισμα, Κεντρική Τράπεζα και ότι άλλο χρειάζεται για την διασφάλισή του.
Έχουν Κεντρική Κυβέρνηση που ψηφίζεται και εκλέγεται από όλες τις Πολιτείες της.
Έχουν Υπουργό Εσωτερικών, Εξωτερικών, Άμυνας, Οικονομικών, Εμπορίου, Γεωργίας, Εργασίας και Γενικό Εισαγγελέα.
Έχουν Ομοσπονδιακό Στρατό που φροντίζει τα σύνορα της και την ασφάλεια και όπου και όταν χρειαστεί μάχεται για τα συμφέροντα της.
Τι από όλα αυτά μου παρέχει σήμερα η Ευρώπη;
Θα μπορέσω άραγε κάποια μέρα κι’ εγώ να φωνάξω «είμαι υπερήφανος που είμαι Ευρωπαίος»;
Τώρα όμως δεν μπορώ.
Μπάμπης Μπουλής
89της